Ojciec Grzegorz, dzień po święceniach prezbiteratu, celebrował w naszym sanktuarium mszę prymicyjną. Był to szczególny czas łaski dla naszej wspólnoty zakonnej i parafialnej.

Powołanie kapłańskie jest niezwykłą tajemnicą, która zachodzi się między Bogiem, a tym, którego On sam wybrał. Wzięty z ludu człowiek, odpowiadając na Boże powołanie, zostaje przez Niego uzdolniony do urzeczywistniania Królestwa Bożego, poprzez głoszenie słowa i sprawowanie sakramentów. Zostaje wyposażony w narzędzia, które pomogą jemu samemu, i tym, których będzie prowadził, w dojściu do upragnionego celu – wiecznej szczęśliwości z Bogiem.

Święcenia kapłańskie ojca Grzegorza i jego pierwsza samodzielna msza święta sprawowana pośród ludzi, z którymi Bóg złączył jego drogi, były dla nas niezwykłym wydarzeniem. Piękno śpiewu, szat, gestów, Kanon recytowany w języku Kościoła, harmonia i prostota – były tylko nikłym sposobem, w jaki człowiek próbuje odpowiedzieć na wszechogarniającą miłość Boga i Jego życzliwość względem stworzenia.

Niech Bóg będzie uwielbiony w nowym kapłanie – ojcu i przewodniku na drogach wiary. Powinnością zaś nas wszystkich ­– współbraci, parafian, krewnych i przyjaciół, jest gorliwa modlitwa za ojca Grzegorza i w jego intencjach.