W tym roku, Maryja Królowa obficie pobłogosławiła swoim duchowym synom – w jej uroczystość śluby wieczyste złożyło dwóch braci naszej Kongregacji: br. Bruno Paterewicz w Jędrzejowie i br. Jakub Lis w Krakowie-Mogile.

Podczas gdy ogólny kalendarz liturgiczny wyznacza dla dnia Najświętszej Maryi Panny Królowej rangę jedynie wspomnienia, polscy cystersi wynoszą go do rangi uroczystości. Nie dzieje się tak bez przyczyny – Matka Boża Królowa jest patronką Polskiej Kongregacji Cystersów, czyli organizmu, który jednoczy cztery polskie opactwa naszego zakonu i zależne od nich domy. W tym roku, Maryja Królowa obficie pobłogosławiła swoim duchowym synom – w jej uroczystość śluby wieczyste złożyło dwóch braci naszej Kongregacji: br. Bruno Paterewicz w Jędrzejowie i br. Jakub Lis w Krakowie-Mogile.

W jędrzejowskim archiopactwie naszemu bratu Brunonowi towarzyszyło liczne grono członków rodziny, przyjaciół oraz współbraci i współsióstr z różnych wspólnot zakonnych. Uroczystość rozpoczęła się o godz. 12:00. W homilii o. opat Edward wyjaśnił zgromadzonym, a przede wszystkim kandydatowi do ślubów, że esencją życia chrześcijańskiego jest postawa służby i to ona powinna cechować zwłaszcza tych, którzy poprzez życie konsekrowane pragną jeszcze bardziej przybliżyć się do tego chrześcijańskiego ideału. Po homilii, br. Bruno wyraził swoje pragnienie totalnego oddania się Chrystusowi, następnie w Litanii do Wszystkich Świętych wezwaliśmy wstawiennictwa tych, którzy już przeszli pomyślnie drogę swojego powołania do świętości.

Ślubuję moją stałość, przemianę moich obyczajów i posłuszeństwo… na tym miejscu, które zwie się Jędrzejów Zakonu Cysterskiego, na ręce o. Edwarda Stradomskiego, opata.

Mnich przystępujący do złożenia ślubów zakonnych nie ślubuje oddzielnie ubóstwa, czystości i posłuszeństwa – to wszystko zawiera się w jednej formule „przemiana” rozumianej jako codzienne mozolne nawracanie się. Ważne jest tu także wspomnienie miejsca oraz ojca wspólnoty, opata. To właśnie odróżnia duchowych synów św. Benedykta od innych zakonników, że ich miejscem szukania Boga jest jedna konkretna wspólnota zakonna, rozumiana jako rodzina, gdzie zakonnik posiada nie tylko braci, ale także ojca i którą opuszcza się tylko w wyjątkowych sytuacjach.

Dopełnieniem obrzędu profesji było ubranie neoprofesa w tzw. kukullę, długą obszerną szatę, której biały kolor symbolizuje czystość Maryi. Profesja byłaby wszakże niepełna, gdyby nie została włączona w ofiarę Chrystusa uobecnianą w Liturgii Eucharystycznej, gdyż w tej jedynej prawdziwej ofierze nabierają sensu wszystkie nasze ludzkie ofiary.

Po liturgii wspólnota zakonna oraz zaproszeni goście spożyli obiad w refektarzu klasztornym, ale atmosfera święta trwała w opactwie jeszcze całe popołudnie. Br. Brunonowi zaś życzymy, aby z pomocą łaski Bożej codziennie odkrywał piękno życia konsekrowanego i by ono doprowadziło go do ojczyzny w niebie.