W końcu, skoro rwały się zewsząd wszystkie więzy jego ziemskiego mieszkania, uwalniając tę spragnioną wyjścia duszę, gdy zaświecił ten wielki dzień, który ujrzał wschód wiecznego dnia dla Bernarda, zebrało się całe mnóstwo biskupów z sąsiedztwa, opatów i mnichów. Około trzeciej godzinie dnia ten, który sam był płomieniem swojego wieku, święty i prawdziwie błogosławiony opat Bernard, przeszedł szczęśliwie, prowadzony przez Chrystusa, z tego ciała śmiertelnego do ziemi żyjących;

przeszedł spośród swoich dzieci, które go otaczały śpiewając wspólnie psalmy mieszane z obfitymi łzami i szlochem i dołączył do tej radosnej gromadki, którą wysłał przed sobą do nieba, a zastępy świętych pospieszyły, aby go przywitać, hufce duchów anielskich przybyły mu na spotkanie.

O duszo błogosławiona! Twoje jaśniejące zasługi wyniosły cię tak wysoko, podczas gdy modlitwy twych dzieci, któreś zostawiła na niebie podążały za tobą aż do niebios, zaś święte pragnienia niebian przynaglały cię, byś spieszyła ku nim. Zaiste, był to dla niego dzień prawdziwie pogodny, kiedy Chrystus zajaśniał w jego oczach jasnością słońca w południe! Każdego dnia swojego życia czekał na ten dzień z niecierpliwym pragnieniem, przyzywał go z całych sił, z niego uczynił temat wszystkich swoich rozmyślań, na niego przygotowywał się przez swoje modlitwy.

Szczęśliwe to przejście od trudów do odpoczynku, od oczekiwania do nagrody, od walki do triumfu, od śmierci do życia, od wiary do pełnego poznania, od wygnania do ojczyzny, od świata do Ojca! (…)

Pomyślnie dopełniwszy czasu swojego żywota, w wieku około sześćdziesięciu dwu lat, przyjaciel Pański, Bernard, pierwszy opat Clairvaux, ojciec więcej niż stu sześćdziesięciu innych klasztorów zasnął dwudziestego sierpnia w Chrystusie, w ramionach swoich dzieci. Pochowano go dwudziestego drugiego tego samego miesiąca przed ołtarzem Najświętszej Dziewicy Matki, której był najbardziej oddanym kapłanem.

Godfryd z Auxerre, Vita prima św. Bernarda, V.II.13;15